Delftse droom van kwantumcomputer met majoranadeeltjes spat uiteen

In 2012 kwam de groep met aanwijzingen voor het bestaan van het Majorana-deeltje. In 2018 volgde definitieve bewijzen met een publicatie in Nature. Toen kwamen de twijfels over de waarnemingen die de Delftse groep zelf naar buiten bracht. Nu blijken die twijfels terecht en trekt de groep onderzoekers het Nature-artikel terug. In een publicatie op arxiv.org (pdf) laten ze zien wat er mis ging en waarschuwen ze andere onderzoekersgroepen die werken aan Majorana-experimenten, niet in dezelfde valkuil te trappen. Wat een Majoranadeeltje leek, was waarschijnlijk gewoon ruis.

Majorana-deeltje zou stabiliteit bieden

Het grote voordeel van de Majorana-deeltjes zou zijn dat ze veel stabielere qubits opleveren dan de materialen die nu worden gebruikt. Stabiliteit is een van de struikelblokken waar het huidige onderzoek aan kwantumcomputers een oplossing voor probeert te vinden. De instabiliteit zorgt er voor dat nu bij extreem lage temperaturen moet worden gewerkt en in een omgeving waar zo min mogelijk verstorende signalen van de buitenwereld in doordringen. Dan nog is er een heel stelsel aan controles nodig om er zeker van te zijn dat de berekeningen die een kwantumcomputer maakt, juist zijn.

Een Zwitserse kwantumfysica-hoogleraar - Christian Schönenberger - die niet bij dit onderzoek betrokken is - vraagt zich in De Volkskrant ernstig af of het hele concept van een kwantumcomputer op majorana-deeltjes door deze bevindingen in het water valt. "In ieder geval basis weggeslagen."

Gelukkig zijn er nog vele andere concepten waarop een kwantumcomputer kan worden gebouwd, zoals blijkt uit de aankondigingen van Microsoft en van IBM deze week.