'Defragmentatie virtuele schijven cruciaal'

De verklaring is volgens Osterman Research dat de fysieke hardware in een virtueel opslagsysteem verscheidene besturingssystemen moet ondersteunen. Daardoor is de toegang tot de schijven nog intensiever dan in een niet-gevirtualiseerde omgeving en raken de data eerder versnipperd over de schijf. De leeskoppen moeten dan voortdurend heen en weer bewegen om alle fragmenten van een bestand bij elkaar te zoeken. Gevolg is dat de performance te lijden heeft. Defragmentatie is dan de remedie om bijbehorende datablokken weer zoveel mogelijk aaneengesloten op de schijf vast te leggen.

Volgens het document van Osterman Research kunnen virtuele schijven net zo gefragmenteerd raken als niet-virtuele. Dat geldt zowel voor individuele bestanden binnen een virtuele schijf als voor de virtuele schijf zelf, die opgesplitst kan zijn over verschillende locaties op een fysieke harddisk. Er is sprake van twee effecten die elkaar als een soort ‘waterval’ versterken, waardoor fragmentatie in een virtueel opslagsysteem nog sterker afbreuk doet aan de prestaties dan in de traditionele situatie, stellen de onderzoekers.

De adviezen van Osterman Research, gevestigd in Black Diamond (een voorstad van Seattle), lijken niet geheel van commercieel belang ontbloot. Opdrachtgever Diskeeper verkoopt onder de naam V-locity 2 optimalisatiesoftware die de defragmentatie onder VMware of Microsoft Hyper-V voor zijn rekening neemt. Computerworld tekent hierbij wel aan dat ook VMware en Microsoft aanraden virtuele opslagsystemen regelmatig te defragmenteren. Maar dat kan ook gewoon met de meegeleverde tools van deze bedrijven.