Polderverslaving

Het is niet voor niets, dat het Nederlands een gezegde kent als “zoveel mensen, zoveel zinnen”. Want elke dag moet er toch wel wat “afgestemd” of “gecommuniceerd” worden. Vandaar dat ons land onevenredig hard getroffen is door de pandemie. Want op een videoconferentie zit je alleen maar tegen een paar lelijke hoofden aan te kijken.

Gek, eigenlijk. Ik zit al een tijdje in de Open Source. En ik heb de mensen, waarmee ik soms al decennia lang samenwerk, nog nooit gezien of gesproken. Alles wordt afgehandeld over de email. En toch komen er de mooiste dingen uit voort. Juist op een gebied, waarvan sommigen claimen dat “onderling overleg” en “persoonlijk contact” onontbeerlijk is.

De verklaring is simpel. Als er een gezamenlijke visie is, richten mensen zich daar ook naar. Ze kunnen zelfstandiger werken en hun werk komt op een bepaald punt ook bij weer elkaar. De mythe van de “regelmatige afstemming” komt voort uit het feit dat wat we doorgaans 'overleg' noemen éigenlijk verkapte onderhandelingen zijn. En wij Nederlanders zijn verslaafd aan onderhandelen. We noemen dat 'polderen'. En we zijn er nog trots op ook.

Nogal logisch, dat we met de handen in het haar zitten als ons die mogelijkheid ontnomen wordt. In sommige sectoren verzuipen mensen namelijk in de 'overleggen'. Het merendeel van hun tijd wordt erdoor opgeslokt. Tijd, die je niet kunt besteden aan dingen opleveren. We zien dat terug in de productiviteit. Die is de afgelopen tien jaar nauwelijks gestegen.Je zou zeggen, dat dit hét moment is om eens anders te gaan denken. Maar ik vrees, dat we het daar nog een keer over moeten hebben.