Onbetaalde liefde

U krijgt ook geen vergoeding voor het wachten in Nice tot de deuren van uw vliegtuig opengaan, voor het wachten op uw bagage bij de transportband en voor de rit met een filerijdende taxi van de luchthaven naar uw hotel. Met andere woorden, voor de voorbereiding en de afhandeling van uw reis is geen vergoeding, voor onvoorziene gebeurtenissen als vertragingen of het zoekraken van uw bagage helemaal niet. Waarschijnlijk accepteert u niet dat u grotendeels voor eigen rekening reist.

In het hoger onderwijs hebben docenten lang geaccepteerd dat ze voor de uitvoering van een twee uur durende les slechts twee uur - plus een halfuur nakijktijd - krijgen. De laatste jaren is bij de meeste hogescholen de papieren werkelijkheid van de taaktoedeling van docenten iets beter op orde. De weerbarstige praktijk is dat allerminst. Want als de tijd voor een onderwijstaak realistisch is berekend, maar het aantal klassen groeit en het docententeam krimpt, ontstaan scheve verhoudingen in het toegekende en het werkelijke aantal te besteden uren. Docenten gaan in hun vrije tijd taken afmaken en verbeteringen doorvoeren. De reis die docenten met studenten en collega’s uitvoeren bestaat namelijk voor een deel uit onbetaalde liefde.

Werkdruk wordt tot een persoonlijk probleem gemaakt

Om goed onderwijs te kunnen geven is aandacht voor de klas net zo cruciaal als de voorbereiding en afhandeling van de lessen. Studenten zijn jonge, zich ontwikkelende mensen. Ze hebben zorgen, eisen, wensen en behoeften. Ze vragen om geruststelling, moed, individuele feedback, herhalingen, bijlessen, inspiratie, aanbevelingen en doorverwijzingen. Sommigen vragen zelfs om de spreekwoordelijke schop onder hun kont als ze die niet van hun familie krijgen.

Maatwerk

Collega’s hebben evengoed behoefte aan ondersteuning bij het tegemoetkomen aan de eisen van politiek en maatschappij om maatwerk te leveren. Methodische en organisatorische onderwijsvernieuwingen in combinatie met een versnelde digitalisering van processen vragen om samenwerking en reflectie. De vraag of we zo goed bezig zijn, loopt stuk op de waan van de dag.

In de Volkskrant noemt voormalig minister Bussemaker haar mislukte pogingen om de hoge werkdruk in het onderwijs te verlagen één van haar grote frustraties. Bij hogescholen ervaart iets meer dan de helft van de docenten een hoge tot zeer hoge werkdruk. 11 procent van de docenten meldt zich om die reden ziek, aldus de Algemene Onderwijsbond.
Zijn wij docenten soms schapen? Waarom komen we niet vaker en luider op voor gezonde werkomstandigheden? Het antwoord is complex.

Cursus

Hbo-docenten die hun ongenoegen uiten, krijgen vaak te horen dat ze perfectionistisch of onvoldoende flexibel zijn. Docenten die het niet meer zien zitten, krijgen een cursus stressbeheersing aangeboden. Want voor zand in de wielen is geen tijd. Zo wordt werkdruk tot een persoonlijk probleem gemaakt. Is dat omdat we met z'n allen liever in de voortdenderende trein blijven zitten, waar steeds een volgeladen wagon met werk aan wordt vastgehaakt, dan dat we eenzaam op een tussenstation willen achterblijven?

Kom ons helpen

We vinden ons vak allemaal fantastisch. We kunnen alleen geen ijzer met handen breken. U wilt goed opgeleide IT’ers die in vier jaar tijd de arbeidsmarkt betreden. Dat willen wij ook. Kom ons daarom helpen. U krijgt er van ons liefde en een berg enthousiaste sollicitanten voor terug.