Bloedzuigers

Vooral projecten die onder vrij liberale voorwaarden – zoals LGPL en MIT-licenties – ter beschikking worden gesteld, zijn hiervan het slachtoffer. Immers, het enige wat je hoeft te doen is – ergens diep verborgen in de code – een pagina met de namen en de licentievoorwaarden te tonen. Kassa!

Het is mij ook wel gebeurd dat een bedrijf me voor hun karretje probeerde te spannen

Sommige van die bedrijven – en daar zitten diverse bekende multinationals en NGO’s tussen – zien er zelfs geen been in om die licentievoorwaarden met voeten te treden, aangezien ze veel diepere zakken hebben dan degenen die de code daadwerkelijk produceren. Een bekende tactiek is om rechtszaken eindeloos uit te rekken, totdat het de klager domweg ontbreekt aan liquide middelen om de zaak voort te zetten.

Gelukkig is het bij mij nooit tot een rechtszaak gekomen, maar als projectleider van een relatief klein opensourceproject is het mij ook wel gebeurd dat een bedrijf me voor hun karretje probeerde te spannen. Bijvoorbeeld, iemand die op hoge toon eiste dat er 'floating point'-ondersteuning werd toegevoegd. Of iemand die eerst begon met het in de hemel prijzen van het project, alvorens tussen neus en lippen mede te delen dat de toevoeging van een complete TCP/IP-stack toch echt wel noodzakelijk was. Of ik dat maar even wilde regelen.

Wat dit soort bedrijven niet begrijpt, is dat het gewicht dat je in de schaal legt bij een project, evenredig is met de bijdrage die je zelf levert. Ik heb uiterst plezierig samengewerkt met een bedrijf dat zijn behoefte aan extra functionaliteit invulde door zelf de code aan te passen en deze keurig netjes terug te geven aan het project. Daar kun je mee werken. Bloedzuigers daarentegen, die kun je missen als kiespijn. Ophoepelen en wegwezen.