Zelflerende game eindelijk geduchte tegenstander

Volgens Bakkes worden de visuele en auditieve kwaliteit van games steeds realistischer, maar dat geldt niet voor de kwaliteit van de tegenstander in het spel. “Door een gebrek aan adequaat ingebouwde kunstmatige intelligentie, de zogenaamde game artificial intelligence (afgekort game AI), lijden veel games aan de hardnekkige tekortkoming dat de speler sterker is dan de computer. De huidige game AI heeft het nadeel dat als de speler een zwakheid in het spel ontdekt, hij die eindeloos kan uitbuiten.”

Bakkes ontwikkelde een game AI die zich aanpast aan de omstandigheden in het spel door automatisch te leren. “Die software bestaat al wel, maar wordt nog nauwelijks toegepast omdat er te veel ‘leermomenten’ voor nodig zijn en omdat de software onvoorspelbaar gedrag vertoont”, aldus de promovendus. Hij koos echter een nieuwe benadering waarbij de computer sneller leert, op grond van casussen, geïnspireerd door de manier waarop mensen leren. Deze nieuwe game AI heeft geen leermomenten nodig, maar vergaart automatisch kennis over de manier waarop de speler het spel speelt aan de hand van observaties van het spelkarakter en de spelomgeving. Bovendien wordt die kennis meteen toegepast in het spel.

Vervolgens verfijnde Bakkes de leertechniek door deze uit te rusten met een evaluatiefunctie, een aanpassingsmechanisme en modellering van de tegenstander. De nieuwe kunstmatige intelligentie voor videogames kan zich snel en betrouwbaar aanpassen. Bakkes: “Deze game AI is een goede kandidaat voor het ontwerpen van geduchte tegenstanders in het videospel van de toekomst.”

Bakkes (1980) studeerde informatietechnologie aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven met als specialisatie Telematica. Daarna rondde hij de master Knowledge Engineering aan de Universiteit Maastricht af met als specialisatie kunstmatige intelligentie. Hij werkte als IT-ingenieur bij Unilogic Networks en als docent Engels in Taipei (Taiwan). Na zijn terugkeer uit Taiwan begon hij aan zijn promotieonderzoek aan de Universiteit Maastricht, waarna hij in 2008 met zijn promotoren verhuisde naar het Tilburg Centre for Creative Computing van de Universiteit van Tilburg. Sinds november 2008 is hij postdoc-onderzoeker bij het Digital Life Centre van de Hogeschool van Amsterdam.