Als het vuur gedoofd is

Dit zijn mensen met een bewezen trackrecord, een sterk moreel kompas en hart voor hun organisatie. Maar ze lopen vast. Niet omdat de markt moeilijk is en de wereld zo snel verandert. De meesten houden wel van uitdagingen. Wel omdat ze zich niet meer verbonden voelen met de koers die hun bedrijf vaart. Een koers die steeds vaker wordt bepaald door kortetermijn-winstmaximalisatie, met een horizon die dichter bij vijf maanden dan bij vijf jaar ligt.

De paradox is schrijnend. Terwijl bedrijven roepen dat ze ‘people-first’ zijn, kiezen ze voor routes die mensen afschrijven of uitputten. Bedrijven die pretenderen groen te zijn, kiezen voor de gemakkelijke winst van kolen en olie. Waar jarenlang gehamerd is op het belang van diversiteit blijkt ook dat te koop.

Dit heeft impact op de medewerkers en teams, maar ook op de leiders die gevraagd worden het beleid uit te dragen en uit te voeren. Leiders zijn óók mensen. Met energie, twijfels, grenzen.

En steeds vaker spelen normen en waarden en zichzelf in de spiegel kunnen aankijken een grotere rol voor leiders dan het behalen van een specifieke groei, omzet of winst.

Leiders voelen een fundamentele behoefte om zich te verbinden aan iets wat klopt. Als die verbinding ontbreekt – als er geen ruimte is voor lange termijnvisie, voor aandacht voor cultuur, voor het bouwen aan iets duurzaams – dan dooft het vuur. Ze zoeken een omgeving waar strategie meer is dan een kostenplaatje, en waar ‘well-being’ niet alleen op het intranet staat, maar ook op de boardroom-agenda.

Daarnaast willen ook leiders zich gesteund voelen. Een schouderklopje, oprecht gevraagd worden hoe het gaat, en ruimte om af en toe afstand te nemen en op te laden.

De leegloop aan de top is geen incident. Het is een signaal. En een kans. Want elke leider die vertrekt, laat een ruimte achter. Ruimte voor reflectie en herijking van de prioriteiten.

De leiders van morgen zorgen voor hun mensen en voor onze planeet. Bedrijven van morgen zorgen voor hun leiders.