Verkiezingskoorts

Ook in Den Haag is men zich bewust geworden van de grote transformatie die gaande is ten gevolge van digitalisering, Internet of Things, cloud en alles wat daarmee te maken heeft. Zelfs de ophanden zijnde robotisering is een discussiepunt geworden, net als de voor- en nadelen van Artificial Intelligence en Big Data. Wat dat betreft volgt Den Haag de grote thema’s in de technologie en de digitale economie.

Waar het alleen aan lijkt te ontbreken is een grote, alomvattende visie op de informatiesamenleving. Wat willen we voor samenleving zijn? Wat mag de overheid wel en niet? En de technologiebeurzen of de disruptors (hallo Uber, hallo AirBnb)? Hoe brengen we robots onder in ons fiscale systeem, moeten geen ze loonbelasting betalen? Wat gaan we doen met al die mensen die door verdergaande automatisering overbodig worden? Wanneer wordt de burger nu eindelijk de baas over zijn eigen informatie? Welke morele en wettelijke regels gaan we stellen aan AI?

Het is chefsache!

Het is ook niet eenvoudig zo’n visie te ontwikkelen in de uitermate dynamische omgeving die onze samenleving nu is. En ook niet omdat de digitalisering zich uitstrekt tot alle domeinen van boerderij tot verpleeghuis, van zeesluis tot auto.

Eerst maar eens kijken wat men vindt van iets dat tamelijk tastbaar is, namelijk de Digital Mainport. Op zoek naar zo’n visie de verkiezingsprogramma’s doorbladerend, vind ik dat de digitale delta er maar bekaaid vanaf komt. De Rotterdamse haven, Schiphol, het wegverkeer… ze komen allemaal aan bod. Maar die derde economische motor: de digitale infrastructuur van glasvezelkabels, datacenters, internetknooppunten wordt zelden of alleen in een voetnoot genoemd. Onze digitale infrastructuur biedt zeer veel kansen voor het aantrekken en behouden van werkgelegenheid en bedrijvigheid. Er gaat veel geld in om. Je zou verwachten dat dit wordt onderkend in de verkiezingsprogramma’s.

Randvoorwaarden scheppen

Deze sector weet zichzelf natuurlijk uitstekend te bedruipen, daar is geen overheidsstimulering voor nodig. Waar de overheid wel een belangrijke rol heeft, is in het scheppen van de randvoorwaarden. Wat is nodig voor de versterking van de digitale infrastructuur?

• Een goed juridisch kader dat recht doet aan de bijzondere karakteristieken van de digitale infrastructuur
• Fysieke veiligheid
• Digitale veiligheid. Dat gaat verder dan cybersecurity. Ook de bevoegdheden van veiligheidsdiensten vallen hieronder. De nieuwe wet op de veiligheidsdiensten en de nagenoeg ongecontroleerde mogelijkheden tot aftappen maakt bedrijven kopschuw om aan te haken op onze infrastructuur. Dat moet echt anders.
• Energieleveringszekerheid. Kan de stroomvoorziening de snelle groei van de digitale infrastructuur bijbenen?
• Scholing en opleiding
• Gemakkelijke verblijfsvergunningverlening aan schaarse specialisten
• Bewaken van netneutraliteit
• Het goed volgen en begrenzen van concurrentiebelemmerende acquisities en ontwikkelingen.
• Beleid om de groeiende macht van de technologiereuzen in te dammen
• Fiscale wetgeving die de komst van buitenlandse bedrijven stimuleert, maar niet tegen elke prijs. Technologiebedrijven zijn niet bepaald armlastig.
• Gemakkelijke vergunningverlening voor nieuwe datacenters, verbindingen en technologieën (G5, IoT!)

Deze lijst is lang niet compleet. Achter elk punt in de lijst ligt een zee aan opinies, zienswijzen, praktische bezwaren en (politieke) gevoeligheden. Maar een ding is zeker: de digitale infrastructuur is te belangrijk om aan afzonderlijke ondernemers en lokale overheden over te laten. Het is chefsache!