Social Distancing en de Corona (so)app

Ik wil het graag hebben over de combinatie van Ethiek (moraal) en Techniek, in het bijzonder over de Corona-apps. ‘Dé’ Corona-app bestaat overigens niet, want er zijn meerdere toepassingen die verschillende doelen dienen.

Hier beperk ik me graag even tot de meest bekende en beruchte (?) soort: degene die contactonderzoek door GGD’s moet ondersteunen en versnellen, zodat uitbraken eerder kunnen worden gestopt. Die definieer ik gemakshalve dus toch maar even als ‘de Corona-app’.

De werking van de Corona-app

In verschillende media verschenen de afgelopen weken heldere publicaties over de werking ervan, zoals bijvoorbeeld hier en hier. Ik veronderstel de werking daarmee genoegzaam bekend.

Social Distance: anderhalve meter, geen binnensport, geen cultuur, geen horeca…

Zoals vaak met disruptieve gebeurtenissen, zoals in dit geval een wereldwijde pandemie, ontstaat er een nieuw paradigma met betrekking tot (beleving van) de ‘persoonlijke levenssfeer’.

Vanaf het begin van de intelligente lockdown zijn we gewend geraakt aan het bewaren van de nodige afstand. Ineens was ‘Social Distance’ de norm. Social Distance is natuurlijk een contradictio in terminis van heb ik jou daar. Maar, om elkaar te beschermen tegen besmettingsrisico is dat maatschappelijk gezien kennelijk gerechtvaardigd. Of, tenminste: grotendeels doeltreffend gehanteerd, naar het nu lijkt.

Wat mij nu zo bezig houdt, is de vraag waarom we DIE inbreuk op onze persoonlijke levenssfeer redelijk normaal vinden, terwijl een minder vergaande inbreuk als de (decentrale) Corona-app bijna bij voorbaat wordt weggehoond vanwege ‘privacy’. Zelfs onder privacyspecialisten die beter zouden moeten weten!

Toegegeven, ook ik had en heb de nodige reserveringen vanwege het via techniek uit handen geven van controle aan ‘big tech’ en statelijke actoren. Waarvan we ons in beide gevallen ook hele slechte scenario’s kunnen herinneren. Zéker wanneer partijen doen aan ‘acting in concert’, zoals bijvoorbeeld het geval was bij Cambridge Analytica.

En ja, er staan nog een heleboel relevante vragen open, zoals in bijvoorbeeld deze discussie op LinkedIN benoemd.

Maar, hebben wij zulke privacy controle niet met hele volksstammen tegelijk, met een véél minder zwaarwegend doel en veel verdergaand opgegeven? Toen we onze accounts aanmaakten en -bewust of onbewust- data gingen delen met en via Facebook, Apple en Google? Notabene qua privacy-impact veel heftiger, merendeels ook (?) zónder voorafgaande adequate antwoorden op privacy- vraagstukken. En, sterker nog: zelfs door slechts ‘smart’ met elkaar verbonden te zijn via internet, gaat de deur naar ons privéleven wagenwijd open, als we die verbinding niet beveiligen.

En toch ... hebben we daarmee niet ook een heleboel goeds bereikt? En wellicht nog heel veel moois in het verschiet? Persoonlijk vond ik het bijvoorbeeld een eye-opener van kosmisch formaat om ineens te kunnen (en moeten) ‘ZOOM’-en. Niet slechts met collega’s maar ook met dierbare familie en vrienden.
Kosmisch, want bijna onafhankelijk van tijd en plaats kunnen communiceren alsof je bij elkaar in de woonkamer staat, leek nog helemaal niet zo lang geleden voor de meeste mensen nog iets uit iets fantastisch uit ‘de Jetsons’. En nu? Kunnen we inmiddels zelfs met opa en oma Skypen, notabene terwijl ze tegelijkertijd met de thuiszorg Facetimen. En papa en mama de boodschappen bestellen.

Naast alle al bestaande ‘Social Media’ is dat videobellen in de moderne variant een mooie aanvulling in mogelijkheden tot menselijk contact, wat mij betreft!

Waarmee ik maar wil zeggen: als we zulke technologische grenzen en de bijbehorende dilemma’s al lang geleden collectief hebben overwonnen, wat weerhoudt ons dan om óók de veel veiliger (!) Corona-apptechniek te omarmen?

Zolang het individueel de veiligheid niet verder verkleint, en het collectief de veiligheid vergroot: count me in!