Devnull

Je vindt het bij zowel bedrijven als overheidsinstanties. Je belt met een vraag, spreekt een voicemail in en je hoort nooit wat terug. Of je stuurt een e-mailtje, krijgt de obligatoire, geautomatiseerde bevestigingsmail en daarna blijft het stil.

Wat mij nog wel het meest verbaast, is dat iedereen het zomaar accepteert. Ik vind het nogal onbeleefd. Per slot van rekening neem je niet voor je lol contact met iemand op.

Je mag blij zijn als er überhaupt geëscaleerd wordt

En als je dan het management informeert over de toch ietwat achterblijvende dienstverlening, wordt er vaak opvallend laconiek gereageerd. Je mag blij zijn als er überhaupt geëscaleerd wordt. En dat terwijl we toch met een serieus probleem van de bedrijfscultuur te maken hebben.

Want wie een zwart gat in zijn organisatie heeft, heeft echt een vet probleem. Het zorgt voor vertraging – want je kunt zelf ook niet verder. Het zorgt voor tijdverspilling – want rappelleren kost tijd.

En waar je vroeger nog boos bij iemand kon binnenlopen en 'm over zijn eigen bureau kon trekken, loop je je nu het ongans door het hele gebouw om te kijken achter welke flexplek hij zich nu weer verstopt heeft. Om er daarna achter te komen dat hij “thuis werkt”, maar wel “bereikbaar is”.

En mocht je de schuldige dan uiteindelijk aan de telefoon hebben, dan krijg je zelden een excuus. Erger nog, waarschijnlijk krijg je naar je hoofd geworpen dat je een enorme zeur bent en hoe je het in je hoofd haalt hem zo vaak lastig te vallen met die flauwekul – nota bene op zijn 'thuiswerkdag'.

Maar ondertussen ben jij de sigaar. Want waar jij mee bezig was, is nog steeds niet af. En het is jouw schuld. Had je maar vaker moeten rappelleren. Of gewoon even bij 'm langs moeten gaan.

Ik ben het zat

Weet je wat? Ik ben het zat. Die verwijten van jou gaan zo /dev/null in. Zo heet het zwarte gat van een Linuxmachine. Wat erin gaat, komt er nooit meer uit. Opgeruimd staat netjes. Ik denk dat ik morgen maar eens thuis ga werken.