Een mooi beeld van het werk dat het Vodafone bezorgde om het kwart van zijn abonnees die van de storing te lijden had, weer aangesloten te krijgen. Want los van die draadjes moesten ook de 700 op de verwoeste centrale aangesloten zendmasten opnieuw ingeregeld worden, moesten de op de centrale geregistreerde klanten overgezet worden en moest Vodafone een oplossing vinden voor de instabiliteit die door de gewijzigde inrichting van zijn netwerk is ontstaan - waar ook klanten ver van de verwoeste telefooncentrale last van hadden.

Intussen stak een storm van protest op over de langdurige uitval van het netwerk. Ook een prachtig symbool, maar dan van de afhankelijkheid van onze maatschappij van de mobiele telefoon. Dat culmineerde in pleidooien voor de inrichting van een noodnet, voor het geval dat zo’n calamiteit zich nog eens voordoet. Maar of dat nu de oplossing is?

Vodafone had een week nodig om de ergste problemen op te lossen, en worstelde twee weken na het wegvallen van zijn centrale nog steeds met probleempjes als niet aankomende sms’jes, verkeerde verbindingen en dergelijke. Een noodnet dat bij toverslag de verbindingen overneemt bij een calamiteit, wordt in dat licht een stuk minder waarschijnlijk - of in ieder geval prohibitief duur. Zorgen dat je voorbereid bent op af en toe een calamiteit - door na te denken over alternatieve communicatiemiddelen en methoden om klanten in te lichten en liefst ook een ander aanspreekpunt te geven - lijkt in ieder geval effectiever dan wachten op zo’n noodnet.