Terugblik 2012: TU-Delft zet fors in op Majorana-onderzoek

Het idee van een kwantumcomputer, die een geheel eigen maar extreem efficiënte logica mogelijk maakt, geldt al decennia lang als een belofte die maar niet wordt ingelost. Dit als gevolg van praktische perikelen rond de vastlegging van de 'qubits'. Dat zijn kleinste data-elementen in een kwantumcomputer, vergelijkbaar met gewone bits in een gewone computer. Die qubits wilden maar niet stabiel zijn en vervallen al voor er een zinnige berekening is gemaakt tot ruis.

Bescherming tegen kwantum-verval

Maar het Majorana-deeltje van Kouwenhoven heeft een bijzondere eigenaardigheid die tegen dat kwantum-verval beschermt. Daarmee lijkt et de gedroomde drager voor kwantum-data te zijn. Waar de quantum computing-opstellingen tot dusverre slechts een handvol qubits omvatten, denkt Kouwenhoven opstellingen van enkele tientallen qubits in de hand te kunnen houden. Nou ja, in figuurlijke zin dan, want ofschoon de Majoranadeeltjes op zich klein zijn, zijn de opstellingen die nodig zijn om ze te regisseren juist weer zeer omvangrijk. In het faculteitsgebouw waar Kouwenhoven werkt is inmiddels een complete vleugel vrijgemaakt voor de experimenten van Kouwenhoven en collega's.

Flinke impuls

Om die ruimte te vullen met vereiste apparatuur en bemanning kregen Kouwenhoven en z'n team enkele weken geleden vanuit de EU een 'ERC Synergy Grant' van 15 miljoen euro toegezegd. Ondanks deze financiële impuls valt het niet te verwacht dat 'de kwantum'-computer in een paar jaar tijd uit de grond zal worden gestampt. Want dat is naar inschatting van Kouwenhoven zelf eerder een kwestie van decennia. Het team van Van Kouwenhoven omvat naast Vandersypen en Beenakker ook de Delftse onderzoekers Erik Bakkers, Leonardo DiCarlo, Ronald Hanson en Yuli Nazarov.