Onze samenleving is in hoog tempo aan het digitaliseren. Ook het onderwijs wordt steeds digitaler. Daardoor komen ook steeds meer studiedata beschikbaar, met informatie over studenten en onderwijsmateriaal. Die studiedata worden verzameld door onderwijsinstellingen en door leveranciers van onderwijssystemen. Deze ontwikkeling is niet te stoppen, maar de vraag is wel hoe dit te reguleren is op een manier die de student en het onderwijs ten goede komt. Om te komen tot veilig en verantwoord gebruik van studiedata is het volgens Christien Bok noodzakelijk dat de onderwijssector als geheel een gezamenlijke visie op het gebruik van studiedata vormt. Want samen sta je sterker, bijvoorbeeld tegenover commerciële partijen. En het heeft als voordeel dat niet iedere instelling zelf het wiel hoeft uit te vinden.

Van wie zijn de studiedata? Dit is een van de prangende kwesties. Van de student, van de docent, de onderwijsinstelling, of van degene die de data opslaat? En welke algoritmen liggen ten grondslag aan de data-analyses die worden gemaakt? Leveranciers geven daar lang niet altijd inzicht in. De algoritmen zijn immers een belangrijk onderdeel van hun verdienmodel. Leveranciers van onderwijssystemen en onderwijsinstellingen hebben verschillende belangen en die kunnen tegenstrijdig zijn: commerciële doeleinden en het doel om onderwijskwaliteit te bieden in een veilige omgeving kunnen botsen. De discussie moet gaan over wat we doen, en vooral ook waarom.