Door grootschalig agile werken in de praktijk ontstaan inmiddels de eerste dossiers waarbij agile projecten gigantisch mislukken. Veelal komt dit doordat met de introductie van agile ook alle beheersmatigheid van de kar valt. Gerard Meijer en Rini van Solingen laten in een tweeluik zien hoe dit komt en wat je eraan kunt doen. Deel I: de onderliggende oorzaken van falend agile.

In de praktijk komen steeds meer verhalen naar boven over (grote) projecten die met een agile manier van werken volledig ontsporen. Als dit soort projecten door deskundigen worden geaudit, wordt een opvallend patroon duidelijk. Ten eerste geven betrokkenen op de vraag waar de grootste uitdagingen en problemen in het project liggen, vooral als antwoord dat die bij de zachte aspecten liggen: het vertrouwen ontbreekt, de samenwerking loopt niet goed, de betrokkenheid wordt niet gevoeld, of er is onvoldoende autonomie. Echter, als vervolgens een concrete risicochecklist wordt nagelopen, waarbij wordt gevraagd aan te geven of een bepaald aspect een hoog/middel/laag/geen risico is voor succes, blijkt vooral dat de projectbeheersing (scopebewaking, planning, budgetcontrole, voortgangsbewaking, QA, risicomanagement) het allerslechtst is ingeregeld. Dus niet de zachte intermenselijke kant in het project blijkt het grootste risico te zijn, maar vooral het ontbreken van concrete projectbeheersing. En het meest bizarre daaraan is nog dat dit voor de direct betrokkenen een volledige blinde vlek is.