Die EPD-wet sneuvelde omdat de beveiliging van de patiëntgegevens onvoldoende was, en privacyrisico’s en de kans op misbruik te groot waren. De minister trok haar handen van het landelijk schakelpunt (LSP) af, Nictiz zocht een mogelijkheid om het LSP zonder EPD-wet en zonder geld van het ministerie voort te zetten. Het doorstartvoorstel van Nictiz zit goed in elkaar, maar lost de bezwaren van de senaat niet op.

Als het voorstel het haalt, krijgen artsen, specialisten en apothekers toch inzage in de EPD’s van patiënten die tijdelijk aan hun zorg zijn toevertrouwd. Bijvoorbeeld van een inwoner van Rotterdam die in Veendam een ernstig verkeersongeval krijgt. Snelle en betrouwbare uitwisseling van medische gegevens van patiënten en informatie over hun medicijngebruik, komt de zorg ten goede en kan levens redden. Dat is vanaf het begin het uitgangspunt geweest.

Maar door het ontbreken van de EPD-wet moet iedere patiënt elke zorgverlener nadrukkelijk toestemming geven voordat andere zorgverleners zijn medisch dossier kunnen raadplegen. Door de verplichte ‘opt-in’ zullen minder mensen besluiten hun medische dossiers door derden raadpleegbaar te maken. Vervelender is dat zorgverleners zonder de EPD-wet niet meer verplicht zijn deel te nemen aan het LSP, waardoor de dekkingsgraad onder zorgverleners daalt. Bovendien slaat het opzetten van de nieuwe LSP-constructie een gat van drie tot negen maanden waarin de EPD-uitwisseling geheel stil dreigt te vallen. De complete verwijsindex van het bestaande LSP is waardeloos geworden en moet opnieuw worden opgebouwd.

Natuurlijk, het is prima dat burgers een expliciete keuze moeten maken over inzage in hun medische gegevens. Maar het valt toch niet goed in te zien hoe dat voordeel opweegt tegen de nadelen van de gewijzigde opzet van het LSP.