Blaastechniek vereenvoudigt aanleg glasvezel

Griffioen is een pionier op dit gebied. Hij bedacht technieken waarmee glasvezelkabels snel door zogeheten microducts geblazen kunnen worden. Die microducts, dunne kunststof buisjes met een doorsnede van een paar millimeter, zijn gelegd tussen de infrastructuur buiten en een aansluitpunt in het huis. Voor het aanbrengen van die buisjes dienen de bewoners wel thuis te zijn. Bij het daadwerkelijk inblazen van de glasvezelkabels hoeft er echter niemand in de woning aanwezig te zijn, wat het plannen van de werkzaamheden een stuk eenvoudiger maakt. De kabels kunnen op elk gewenst moment worden ingeblazen.Alleen voor het maken van de daadwerkelijke aansluiting zal er weer iemand het huis moeten binnengaan, wat alleen kan als een bewoner thuis is. Het aantal thuisblijfmomenten is wel gereduceerd van drie naar twee. Voor het maken van de aansluiting hoeft de monteur niet lang in de woning te verblijven. Hij hoeft slechts een kousje over de kabel te schuiven en een connector op de speciaal voorbereide punt van de kabel te klikken en het is klaar. De connector gaat in een aansluitdoosje en de hele verbinding is gereed.De glasvezels waar Draka mee werkt, hebben een diameter van 0,25 millimeter. Om een of meer van deze pure vezels heen is een aantal lagen aangebracht, zodat de totale diameter van het kabeltje 1,8 mm wordt. Dat is het kabeltje dat door middel van perslucht door de microduct wordt geblazen, ofwel met een speciaal apparaat dat op de grond staat of via een opzetstuk voor een eenvoudige boormachine.Met deze apparatuur kan een kabel met gemak door een microduct met een lengte van een paar honderd meter worden geleid. De kunststof buis hoeft niet recht te zijn, er mogen allerhande bochten en bochtjes in zitten. Enige voorwaarde is dat de straal van de bochten niet kleiner is dan zo’n 35 millimeter. De blaastechniek zorgt ervoor dat de kabel door alle kronkels wordt geblazen.“Dit komt doordat de veel sneller dan de kabel stromende lucht over de gehele lengte van de kabel een meesleepkracht uitoefent die overal de wrijving tussen kabel en binnenkant van de microduct compenseert. Hierdoor worden er geen spankrachten in de kabel opgebouwd, wat wel zou gebeuren bij intrekken van de kabel. In dat geval is de trekkracht geconcentreerd op de kabelkop zodat de kabel in bochten tegen de buiswand wordt vastgetrokken. Met onze techniek hebben we daar geen last van”, zegt Griffioen.De achterliggende wiskunde is in principe simpel, maar wie de effecten precies wil doorgronden, kan vastlopen in ingewikkelde vergelijkingen. “In de praktijk werkt het als een zonnetje. Het doorblazen gaat zo gladjes, dat zelfs strakke bochten genomen kunnen worden. De microducts zijn soepel, ze geven dus iets mee tijdens het transport van de kabel. Dat is vooral van belang bij de zogeheten ferrule, die aan het uiteinde van de kabel is aangebracht”, aldus Griffioen,Aan het uiteinde van de kabel zit een pijpje van keramiek, waar exact in het midden een gaatje is geboord waar een glasvezel, die een stukje uit de kabel steekt, precies in past. Het geheel is met hoge precisie fabrieksmatig uitgelijnd. Kabel en pijpje zijn omsloten met een messing cilindertje en het geheel wordt de ferrule genoemd. Het kan nog het beste worden vergeleken met de verstevigingen aan de uiteinden van schoenveters.Als de kabel een huis is binnengevoerd, dan steekt een eindje kabel met de ferrule uit. “Een monteur schuift een beschermkousje over de ferrule heen en klikt er vervolgens een connector op vast. Doordat alles perfect is uitgelijnd, is voor het monteren geen bijzondere apparatuur en dito kennis nodig. In korte tijd is de verbinding gemaakt”, zegt Griffioen.meer info http://www.plumettaz.com/en/products/optical_fiber/jetting_explanation.aspx. Het uiteinde van de glasvezel is omsloten door een zogeheten ferrule, waarop eenvoudig een connector vastgeklikt kan worden.