Telers van druiven dunnen hun druiventrossen uit om de resterende druiven meer ruimte te geven en zo een hogere opbrengst te halen. Dat ‘krenten’ heeft ook bij chips mogelijkheden. Bij chips gaat het dan om het verwijderen van relatief weinig gebruikte onderdelen van de halfgeleider.

Tot een paar maanden terug had IBM met de Roadrunner het record van de snelste en tevens groenste supercomputer ter wereld. Het systeem produceert een rekenkracht van 458,33 megaflops (miljoen bewerkingen met drijvende komma per seconde) voor iedere watt energieconsumptie. Helaas heeft het concern op beide terreinen klappen opgelopen.

IT is vooral ook groot in het kleine: de details van de chips meten we tegenwoordig in nanometers. Het aantal transistors dat dankzij die miniaturisatie kan worden samengebald in een processor, beloopt inmiddels de miljarden. Recordhouder is – of beter wordt – NVIDIA. Dat staat op het punt een grafische processor met 3,2 miljard transistors uit te brengen. De producenten van processors voor rekentaken doen het wat rustiger aan. Hier voert Intel de ranglijst aan, met 2 miljard transistors in de Itanium 9300. In zijn vlaggenschepen voor de pc-markt – de processors uit de Core – houdt Intel het overigens op 731 miljoen.

De chip bestaat vijftig jaar. Althans, als je het glasplaatje waar Jack Kilby in september 1958 samen met weerstanden, condensatoren en wat gouddraadjes een germaniumkristal lijmde, wil aanmerken als een ‘chip’. Hoe dan ook; het was het startsein voor een ontwikkeling die de wereld grondig zou veranderen en die vijftig jaar na dato nog steeds in volle gang is.

- Lagere productiekosten door kleinere chipsonderdelen