Waarom videovergaderingen ons vermoeien: 4 oorzaken

Er zijn vier oorzaken voor deze Zoommoeiheid, schrijft de hoogleraar. Die oorzaken baseert Bailenson op eerder academisch onderzoek. Het zijn geen nieuwe wetenschappelijke resultaten, zegt hij. Bailenson is oprichter van het Virtual Human Interaction Lab van Stanford University en doet al jaren onderzoek naar human-computerinteractie. De hoogleraar wijst er op dat hij niet een bepaalde videovergaderingsdienst in diskrediet wil brengen, maar dat hij hoopt dat zijn onderzoek zorgt voor verbeteringen in de interface zodat de moeheid minder snel optreedt.

Bailenson noemt vier oorzaken. De eerste reden die hij noemt is overmatig op korte afstand staren naar ogen. Dat is onnatuurlijk in het fysieke leven. In fysieke meetings zit je niet zo dicht bij het gezicht van een ander en je bent niet gedwongen om de ander langdurig in de ogen te kijken. Terwijl bij een gemiddelde Zoommeeting dit wel urenlang gebeurt.

Een andere reden is de overload aan non-verbale informatie. Het is namelijk moeilijker om die informatie via het scherm door te geven – vaak knik je actiever op een vraag via het scherm dan dat je face-to-face zou doen – en het is ook moeilijker om die non-verbale informatie te lezen, zegt Bailenson.

Spiegel

De derde reden is dat je bij videovergaderen ontzettend veel naar jezelf kijkt. De hoogleraar vergelijkt het met dat je op de fysieke werkvloer de hele tijd met een spiegel wordt gevolgd waarin je jezelf ziet. “Dat zou idioot zijn, maar dat is in wezen wat gebeurt in Zoomvergaderingen”, schrijft Bailenson. Volgens hem is op basis van eerder onderzoek de conclusie te trekken dat die constante spiegeling zorgt voor zelfevaluatie en dat het een negatief effect heeft.

De laatste oorzaak voor de moeheid die Bailenson noemt is de beperkte bewegingen die mensen doen als ze voor een scherm zitten. Dat komt omdat hetgeen wat je op het scherm ziet beperkt is.

Kleine wijzigingen

In zijn conclusie schrijft hij dat door lezers als geopperd is dat deze oorzaken makkelijk zijn op te lossen met kleine wijzigingen. “Zo zou een standaardinstelling kunnen zijn om het venster te verbergen waarin de deelnemer zichzelf ziet”, schrijft de professor. Andere oplossingen zouden kunnen zitten in de hardware. Het aanschaffen van een extra toetsenbord of webcam kunnen al voor meer afstand tussen de deelnemer en het hoofd op het scherm zorgen.

Volgens Bailenson zijn er tientallen studies naar psychologie, human-computerinteractie en communicatie tijdens videovergaderingen, maar was er nog geen uitgebreide onderzoek gedaan naar de psychologische consequenties van uren per dag videovergaderen.